Asteroid City درباره فیلم
- هژمونی لیبرال، رئالیسم در روابط بین الملل و ناسیونالیسم - آذر ۲۷, ۱۴۰۲
- سرمایه داری نظارتی - آبان ۲۹, ۱۴۰۲
- والتر بنیامین و اثر هنری در عصر تکثیر مکانیکی - مهر ۲۶, ۱۴۰۲
تعامل مدیوم‌ها
در فیلم جدید وس اندرسون، مدیوم‌های نمایشی بهم می‌رسند: سینما، تئاتر و تلویزیون. آن هم در پس زمینه دهه ۱۹۵۰. این نقطه عزیمت به اندرسون اجازه می‌دهد تا سبک بصری متمایز، رنگین کمانی و رؤیاگونه خود را حسابی در ساختار فیلم مستحکم کند.
فیلم در قالب برنامه‌ای تلویزیونی یا نوعی تله تئاتر سیاه و سفید شروع می‌شود. نمایشنامه‌نویس(با بازی ادوارد نورتون) به معرفی صحنه و موقعیت می‌پردازد، و سپس دنیای سیاه و سفید تمام می‌شود و با سبک بصری آشنا و پررنگ و لعاب اندرسونی، با قطاری باری که وسایل صحنه را می‌برد به شهری کوچک در دل صحرایی بزرگ می‌رویم.
در طول فیلم، بین این دو فضای سیاه و سفید و رنگی در رفت و آمدیم. ظاهر امر این است که تئاتر[یا تله تئاتر]، پشت صحنه یا به عبارت دیگر، پشتوانه‌ای برای سینماست.
اما در اصل، سینما به رؤیای تئاتر تبدیل می‌شود. رؤیایی سرشار از امکانات و قابلیت ها که تئاتر، حسرت شان را می‌خورد.
جدای از این، سینما نیز به واسطه جدیت و بازاندیشانه بودن بیشتر تئاتر به ویژه تئاتر آوانگارد و ابزورد، به برخی امکانات تئاتر غبطه می‌خورد. به بازیگرانش که دغدغه‌مندترند، حضوری بی واسطه در برابر تماشاگران و فرصت عمیق شدن در نقش‌هایشان را دارند.
مثلاً ممکن است واقعاً روی صحنه، در حضور تماشاگران به خوابی ژرف بروند! یا مثل کاراکتری که «آدریان برودی» نقشش را بازی می‌کند؛ در کل، زندگی شخصی را رها کند و در محل اجرای تئاتر سکنی گزیند.
همین اتصال سینمای اندرسونی و تئاتر ابزورد دهه ۱۹۵۰ به فیلم امکان بسط فضاها، پردازش شخصیت‌ها، اجرای شوخی‌ها و پراکندن اطلاعات داستانی در قالب پیرنگی جذاب را داده و اساساً ساختار فیلم را تشکیل می‌دهد.
دغدغه‌های امروزی
اندرسون فرصت یافته با توسل به فضای فرهنگی-سیاسی دهه ۱۹۵۰ دغدغه‌های امروزی را نیز در اثرش بازتاب دهد.
خطر بمب اتمی، بحران معناباختگی در زندگی روزمره، رقابت ابرقدرت‌ها، بلندپروازی ها و پروژه های محرمانه فضایی و رازهایی از حضور بیگانگان در کره زمین که همگی هنوز موضوعاتی باب روز به شمار می‌روند.
این‌ها، از سوی دیگر محملی می‌شوند تا ارجاعات سینمایی به سینمای استودیویی هالیوود در دهه ۱۹۵۰ [به ویژه فیلم‌های علمی-تخیلی آن] فرصت بروز و ظهور داشته باشند. ضمن اینکه، اندرسون جایی هم برای گنجاندن برشی انیمیشنی در فیلم پیدا می‌کند. اما به نظرم این فیلم بیشتر به همان تعامل پرکشش میان مدیوم ها تعلق دارد.
